Haïmi
23-03-2006 - 29-05-2009
3 jaar en 2 maanden
23-03-2006 - 29-05-2009
3 jaar en 2 maanden
Ik dacht dat we nog wel even samen zouden zijn liefje..
Als oudje van twee jaar haalde ik je uit de opvang, je zou het perfecte vriendinnetje voor Ariël zijn, lief, sociaal en niet dominant. Ariël was de makkelijkste niet met intro's, maar bij de eerste ontmoeting tussen jullie twee was het koek en ei. Samen zijn jullie in een hangmatje gekropen en ik heb daarna niets meer gezien of gehoord. Zalig zo'n intro waarbij het zo goed klikt. Een paar weken na je komst overleed Ariël en bleef je alleen achter, maar je maakte ook al snel weer nieuwe vriendjes toen ik je introduceerde in mijn andere groep. Met tweeënhalf jaar ontwikkelde je twee tumoren tegelijk en waarna er al snel een derde volgde. Daarop besloot ik om je niet te laten opereren en sindsdien kreeg je galastop. Ook een vierde tumor volgde, maar deze bleef net als de anderen klein.
Ik had nooit verwacht dat de galastop jouw leven met meer 8 maanden zou verlengen. Ik had nooit verwacht dat ik nog zo lang van je kon genieten, dat je zo oud zou worden. Je was nog in zo'n goede conditie, geestelijk nog zo goed bij, zelfs nog nooit gereuteld. En toch heb ik je daarnet laten gaan, onverwachts. Je mankeerde bijna nooit wat, was altijd zo sterk. Zo wil ik je blijven herinneren. Ineens verzwakte je wat, bleek last van wormen te hebben, kreeg een snotneus met porfyrine, soms een lichte flankademhaling, je pootjes en oren waren bleek en koud. En daarbij ook nog een baarmoederontsteking.. In eerste instantie dacht ik dat we ons er wel doorheen zouden slaan met antibiotica, maar eigenlijk was dat niet het juiste; ervaring leert dat alleen antibiotica vaak niet voldoende werkt, en is het niet wachten of het terug komt, maar wánneer het terug komt. Als opereren geen optie is dan is het wel zo eerlijk om je te laten gaan wanneer je nog vrolijk bent, zodat ik altijd zo aan je terug kan denken. Maar vooral dat een lijdensweg je bespaard blijft.
Ik had me niet op jouw overlijden voorbereid, waardoor de klap extra groot is. Je hebt een waanzinnige leeftijd bereikt, maar dat maakt het verdriet niet minder. Misschien juist wel meer.. Dag poppie.
Als oudje van twee jaar haalde ik je uit de opvang, je zou het perfecte vriendinnetje voor Ariël zijn, lief, sociaal en niet dominant. Ariël was de makkelijkste niet met intro's, maar bij de eerste ontmoeting tussen jullie twee was het koek en ei. Samen zijn jullie in een hangmatje gekropen en ik heb daarna niets meer gezien of gehoord. Zalig zo'n intro waarbij het zo goed klikt. Een paar weken na je komst overleed Ariël en bleef je alleen achter, maar je maakte ook al snel weer nieuwe vriendjes toen ik je introduceerde in mijn andere groep. Met tweeënhalf jaar ontwikkelde je twee tumoren tegelijk en waarna er al snel een derde volgde. Daarop besloot ik om je niet te laten opereren en sindsdien kreeg je galastop. Ook een vierde tumor volgde, maar deze bleef net als de anderen klein.
Ik had nooit verwacht dat de galastop jouw leven met meer 8 maanden zou verlengen. Ik had nooit verwacht dat ik nog zo lang van je kon genieten, dat je zo oud zou worden. Je was nog in zo'n goede conditie, geestelijk nog zo goed bij, zelfs nog nooit gereuteld. En toch heb ik je daarnet laten gaan, onverwachts. Je mankeerde bijna nooit wat, was altijd zo sterk. Zo wil ik je blijven herinneren. Ineens verzwakte je wat, bleek last van wormen te hebben, kreeg een snotneus met porfyrine, soms een lichte flankademhaling, je pootjes en oren waren bleek en koud. En daarbij ook nog een baarmoederontsteking.. In eerste instantie dacht ik dat we ons er wel doorheen zouden slaan met antibiotica, maar eigenlijk was dat niet het juiste; ervaring leert dat alleen antibiotica vaak niet voldoende werkt, en is het niet wachten of het terug komt, maar wánneer het terug komt. Als opereren geen optie is dan is het wel zo eerlijk om je te laten gaan wanneer je nog vrolijk bent, zodat ik altijd zo aan je terug kan denken. Maar vooral dat een lijdensweg je bespaard blijft.
Ik had me niet op jouw overlijden voorbereid, waardoor de klap extra groot is. Je hebt een waanzinnige leeftijd bereikt, maar dat maakt het verdriet niet minder. Misschien juist wel meer.. Dag poppie.
