Milo
07-02-2007 - 10-04-2009
2 jaar en 2 maanden
07-02-2007 - 10-04-2009
2 jaar en 2 maanden
Gisteren begon je ineens te reutelen en niet veel later trof Werner je naar adem happend aan waarna hij gelijk in de auto is gesprongen naar de dierenarts en waar je aan het zuurstof werd gelegd. Doordat je longen goed klonken maar je echt hardstikke benauwd was werd er een rontgenfoto gemaakt waarop niets bijzonders te zien was, tenminste, niet in je longen... Je milt was ernstig vergroot.
Je moest op de praktijk blijven waar ze je medicatie gaven in geval van een ontsteking in de milt. Langzamerhand knapte je iets op tegen de avond, net als de daarop volgende nacht en ochtend. Vanaf toen reageerde je steeds minder wanneer je medicatie kreeg of onder dwang gevoed werd en leek je het heel langzaam aan zelf op te geven. De antibiotica werkte niet afdoende, en je was zo snel zo ziek dat een tumor meer voor de hand liggend was. We zijn naar je toe gegaan zodat we in ieder geval nog afscheid van je konden nemen en je leek echt gerust gesteld toen je bij me op schoot lag en ik je een laatste kus en knuffel gaf. De glinstering verdween langzaam uit je mooie rode oogjes. Het was genoeg. Het was de juiste beslissing, maar toch voelt dat niet zo. Je was nog zo fit en nooit ziek dat ik dacht nog maanden van je te kunnen genieten, en nu ben je er zo ineens niet meer. Van een kerngezonde rat veranderde je in rat die doodziek was. De tumor in je milt zou een uitzaaiing zijn van een niet zichtbare longtumor of hypofysetumor kunnen zijn volgens de dierenarts.
Ik ben je kwijt, voor altijd. En ik mis je verschrikkelijk.
Dag lieffie.
Je moest op de praktijk blijven waar ze je medicatie gaven in geval van een ontsteking in de milt. Langzamerhand knapte je iets op tegen de avond, net als de daarop volgende nacht en ochtend. Vanaf toen reageerde je steeds minder wanneer je medicatie kreeg of onder dwang gevoed werd en leek je het heel langzaam aan zelf op te geven. De antibiotica werkte niet afdoende, en je was zo snel zo ziek dat een tumor meer voor de hand liggend was. We zijn naar je toe gegaan zodat we in ieder geval nog afscheid van je konden nemen en je leek echt gerust gesteld toen je bij me op schoot lag en ik je een laatste kus en knuffel gaf. De glinstering verdween langzaam uit je mooie rode oogjes. Het was genoeg. Het was de juiste beslissing, maar toch voelt dat niet zo. Je was nog zo fit en nooit ziek dat ik dacht nog maanden van je te kunnen genieten, en nu ben je er zo ineens niet meer. Van een kerngezonde rat veranderde je in rat die doodziek was. De tumor in je milt zou een uitzaaiing zijn van een niet zichtbare longtumor of hypofysetumor kunnen zijn volgens de dierenarts.
Ik ben je kwijt, voor altijd. En ik mis je verschrikkelijk.
Dag lieffie.
